Rozdział 1

„Czuję, że umieram z samotności, z miłości, z rozpaczy, z nienawiści - ze wszystkiego, co może mi zaoferować ten świat.”

Emil Cioran

Mówią, że do perfekcji opanowałam umiejętność ukrywania emocji. Potrafię napluć w twarz osobie, na której mi zależy. Obojętnie obserwować ludzkie cierpienie, gdy w środku aż gotuje się we mnie ze wściekłości. Śmiać się, gdy ból rozrywa mi serce. I nic na to nie poradzę, że jestem oziębła, bezczelna, arogancka, trochę zadufana w sobie.

Może dlatego nigdy nie miałam chłopaka… Ba! Nigdy nie miałam nawet przyjaciółki! Wprawdzie z Jessicą znamy się od dzieciństwa i zawsze trzymałyśmy się razem, ale czy można przyjaźnić się z kimś, kto za paczkę lepszych fajek wypapla każdy twój sekret? Przecież nie na tym polega przyjaźń… Ale co ja tam mogę wiedzieć.

Cóż, całe życie tak naprawdę byłam sama. Mama wiecznie w pracy, Bianca całe dnie spędzała na nauce, w pracy lub z Andrew. Mną nikt się nie interesował, chyba, że trzeba było coś zrobić. Wówczas zastanawiali się, gdzie jest Amelia, dlaczego nie wraca do domu. A ja? Ja wciąż miałam nadzieję, że pewnego dnia nie będę musiała zapewniać sobie rozrywek tanim winem i szlugami z przemytu, że znajdzie się ktoś, z kim będę mogła spędzić dzień bez używek, porozmawiać na poziomie.

Wiedziałam, że dziecko zamyka mi drogę do szczęścia, na które miałam nadzieję. Przecież nikt nie zechce związać się z narkomanką samotnie wychowującą dziecko z gwałtu!

W pierwszej chwili, gdy pielęgniarka wcisnęła mi małego w ręce, a położnik rozpływał się nad tym, że dziecko jest zdrowe i silne, pomyślałam, że fajnie będzie mieć przy sobie kogoś, kto będzie mnie kochał bez względu na to jaka jestem. Szybko jednak przejrzałam na oczy… Z dnia na dzień patrzyłam na niego z coraz większym wstrętem, nie mogłam słuchać jego płaczu. Kiedy karmiłam go z butelki i obserwowałam, jak spokojnie zasypia, przypominałam sobie tamten poranek, gdy obudziłam się zupełnie naga. I choć nie pamiętałam gwałtu ani człowieka, który mi to zrobił, wciąż napawa mnie to obrzydzeniem do samej siebie.

Długi czas wyrzucałam sobie, że to wszystko przez alkohol i narkotyki – bo przecież gdybym nie była na haju, mogłoby do tego nie dojść. Ale Adam (bo tak dałam na imię swojemu synowi) zmieniał moje podejście do tej sprawy. Kiedy był w pobliżu wszystko znów stawało się szare i miałam ochotę pokolorować swoje życie odrobiną amfetaminy i wina za dziesięć osiemdziesiąt.

Pewnie wielu z was zastanawia się teraz, dlaczego właściwie nie usunęłam ciąży… Przecież jako dziewczyna zgwałcona miałam do tego pełne prawo! Mogłam iść na policję, zgłosić gwałt i ciążę, a prawo byłoby po mojej stronie. Nie zrobiłam tego, bo przez myśl przeszło mi, że znienawidzę samą siebie jeszcze bardziej jeśli zabiję tę niewinną istotę, która rozwijała się w moim łonie. Przecież dziecko nie było niczemu winne, nie musiałam odbierać mu prawa do życia. Postanowiłam, że urodzę dziecko i oddam do adopcji, czego ostatecznie, pod naciskiem mamy, też nie zrobiłam.

– A ty dokąd? – spytał Andrew.

Nawet na niego nie patrząc oznajmiłam, że wychodzę do klubu. To miało być moje pierwsze wyjście z domu po porodzie. Nie chciałam dłużej siedzieć przy dziecku, marnować się w pieluchach. Chciałam się rozerwać, zabawić jak za dawnych czasów, spotkać ze znajomymi.

Nie czekałam na zgodę. Po prostu wyszłam, dość mocno trzaskając za sobą drzwiami. Miałam dość Andrew – niby był tylko narzeczonym mojej siostry, a momentami zachowywał się, jakby był moim ojcem. O wszystkim chciał wiedzieć, wszystko kontrolować. Całą ciążę dyktował mi co mam zjeść, czego się napić, co wolno mi robić, a czego nie. Nawet teraz obserwował każdy mój ruch i robił wielką awanturę, gdy tylko chciałam zrobić coś, co pozwoliłoby mi oderwać się od rzeczywistości.

Świetnie było znów poczuć smak wolności, odurzyć się kreską, utonąć w tanim alkoholu. Obudzić się w miejscu innym niż mój własny pokój przepełniony zapachem oliwki dla dzieci i mleka modyfikowanego, poczuć ból głowy i niemoc zwane kacem. Zapalić porannego papierosa i śmiać się z wymiotującej Jess. Tak bardzo mi tego brakowało…

– Na mieście mówili, że masz dziecko – zaszydził Thomas, podając mi butelkę ze schłodzonym piwem.

– Bardzo zabawne… – syknęłam, biorąc potężnego łyka złotego trunku i zaciągając się papierosowym dymem.

– Jak on się w ogóle wabi? – zaśmiał się, a Jessica z impetem palnęła go w głowę, po czym wróciła do łazienki, by znów zwymiotować.

Zignorowałam pytanie, kładąc się na materacu, na którym spędziłam noc. Przeciągnęłam się niczym zadowolona kotka. Nie zwracałam uwagi na to, że jestem w samej bieliźnie. Tyle razy spałam u Toma, że nie przyszło mi do głowy, że moje ciało może przyciągnąć jego uwagę. Kiedy poczułam na sobie jego ręce, które nachalnie pchały się między moje nogi, odsunęłam się, kopiąc go.

– Odbiło ci!?

Podniosłam się, dopijając piwo i szybko zaczynając się ubierać. Kiedyś wiele bym dała za to, żeby mnie choćby pocałował – dziś nie miałam zamiaru pozwolić mu się do mnie zbliżać. Nie chodziło wcale o to, że był z moją najlepszą koleżanką, ani też o to, że teraz miałam dziecko. Po prostu patrzyłam na niego i nie widziałam już w nim chłopaka, którym był dla mnie kiedyś… Teraz, zamiast wzbudzać we mnie głupią, nastoletnią rządzę, napawał mnie obrzydzeniem.

– Daj spokój, już nie jesteś dziewicą – zaśmiał się szyderczo. – Dziesięć miesięcy w celibacie, więc pewnie cię swędzi…

– Bujaj się – warknęłam, zapinając spodnie i ponownie zaciągając się papierosem, po czym rzuciłam peta na podłogę. – Jesteś za malutki, żeby się do mnie zbliżyć – rzuciłam, ilustrując mu jego „wielkość” małą odległością między palcem wskazującym a kciukiem.

Z bólem serca wróciłam do domu. Już od wejścia usłyszałam głośny płacz Adama i krzyki Andrew dochodzące z pokoju Bianci. Zrobiło mi się niedobrze na samą myśl, że znów miałabym zostać uwiązana w domu, odcięta od amfy i alkoholu. Pragnęłam całkowitego powrotu do swojego życia sprzed dziesięciu miesięcy, wolności, szaleństwa. Chciałam znów nie wracać na noc do domu, przesiadywać na cmentarzu, w klubach zwodzić facetów i naciągać ich na drinki.

– Czego on ryczy? – spytałam, opierając się o futrynę.

Bianca nosiła małego na rękach, usiłując go uspokoić, podczas gdy Andrew irytował się i coraz bardziej podnosił głos. Siostra wzruszyła ramionami, spuszczając wzrok, a jej narzeczony podniósł się z łóżka.

– Gdzieś ty była!?

– Zamiast się nadzierać mógłbyś go uspokoić – mruknęłam, odwracając się na pięcie i odchodząc do swojego pokoju.

– To twoje dziecko, nie nasze! – krzyknął, wychodząc za mną.

Teatralnie wywróciłam oczami. Wiele razy tłumaczyłam mu, że to nie ja chciałam, żeby Adam został w naszej rodzinie. To był pomysł mamy i Bianci, skoro im tak bardzo na tym zależało – to one powinny się nim zajmować. Mógł mieć pretensje tylko i wyłącznie do nich.

Czasem odnosiłam wrażenie, że nie chciały żeby mały trafił do bidula, bo Bianca i Andrew nie mogli mieć dzieci. Facet trafił się mojej siostrze feralny, ot co, więc pewnie chciały zatrzymać małego w domu, bo nie było możliwości, żeby jakiś inny maluch zagościł w naszej rodzinie. Bianca traktowała go jak swoje dziecko, uwielbiała tulić go do siebie, śpiewać, całować, karmić, przewijać… Nie przeszkadzało mi to, absolutnie! Wręcz cieszyło! Ale nie omieszkałam kilka razy, w stanie bezsilności emocjonalnej i wściekłości, wypomnieć Andrew, że to przecież przez niego Bianca nie ma swoich dzieci i powinien pogodzić się z tym, że Adam zastępuje jej ich własne.

Może było to okrutne z mojej strony, ale niespecjalnie się tym przejmowałam. Zwykle po takim tekście odczepiał się ode mnie na kilka dni, nie musiałam wysłuchiwać jego narzekań. I było super.

– Słuchaj, moja droga, tak dłużej być nie może… Możemy zajmować się twoim dzieckiem, ale na pewno nie będziemy was utrzymywać, żebyś mogła wyjść i przećpać połowę mojej wypłaty w jedną noc! – rzucił Andrew ze złością. – Będziesz pracowała albo się uczyła! Albo po prostu wypieprzaj stąd razem z Adamem…

**************

Dziękuję za wszystkie komentarze pod prologiem <3 Jesteście wspaniali! :) 

Nie wiem, co jeszcze napisać pod tą notką, więc tylko poproszę, żeby osoby, które chcą być informowane o nowych notkach mi o tym napisały w komentarzu lub na GG ;)