Rozdział 4

„Anioł nigdy nie upada. Diabeł upada tak nisko, że nigdy się nie podniesie. Człowiek upada i powstaje.”

~Fiodor Dostojewski

Po tygodniu przebywania dzień w dzień w domu panny Foster byłam nie tyle wyczerpana, co po prostu wynudzona. Gdy nadszedł piątek, po pracy nawet nie wróciłam do domu. Łapiąc pierwszy autobus jadący do centrum, wyłączyłam telefon i udałam się do Thomasa, gdzie już czekała na mnie Jessica.

Wielkim, naprawdę ogromnym plusem pracy u Fosterów był fakt, iż rzadko widywałam Adama i Andrew. Tylko późnymi wieczorami, gdy wracałam do domu po skończonej robocie i kilku godzinach bezcelowego włóczenia się po mieście, wysłuchiwałam tego, jaka jestem nieodpowiedzialna. Wówczas rozwścieczony narzeczony mojej siostry wciskał mi w ręce śmierdzącego malucha, któremu trzeba było zmienić pieluchę… Bardzo pocieszające było jednak to, że zazwyczaj było już tak późno, iż Adam po prostu zasypiał w czasie przewijania, a resztę wieczoru (lub raczej nocy) miałam dla siebie.

– Student prawa, hm? – mruknęła Jessica, zaciągając się skrętem, którego podał jej Thomas.

Pokiwałam głową, biorąc potężny łyk piwa. Streszczenie tygodnia u Fosterów nie zajęło mi zbyt dużo czasu, w końcu ile można było opowiadać o parzeniu herbaty, wykładaniu herbatników na porcelanowy talerzyk i gotowaniu obiadów, które i tak nigdy nie smakowały pannie Brittany.

Nic dziwnego, że Jess bardziej zainteresowała się Danielem.

– Do tego przystojny w sumie… – rzuciła rozmarzonym głosem, a Tom zaczepnie klepnął ją w nagie udo.

– Zajęty – ostrzegłam ze śmiechem.

– Skąd to niby wiesz? Mówiłaś, że rzadko bywa w tej chałupie – warknął Thomas z oburzeniem.

– Po prostu wiem – prychnęłam z ignorancją, a gdy Jessica uniosła lekko brwi, westchnęłam. – Starsza pani to straszna plotkara.

– Pewnie z tym rakiem czy innym skorupiakiem, którego hoduje, nie ma zbyt wiele do roboty.

Jessica zaciągnęła się skrętem, chichocząc z żartu swojego chłopaka. Ja spojrzałam na Thomasa z politowaniem. Pewnie jeszcze tydzień temu jego dowcip podziałałby na mnie tak, jak na Jess, ale teraz uznałam, że jest po prostu nie na miejscu. Panna Brittany była poważnie chora, ale to nie była jej wina! Poza tym nie użalała się nad sobą jak staruchy, które widziałam w domu opieki! Właściwie, gdybym poznała ją w innych okolicznościach pewnie nie wpadłabym na to, że jest chora… Zwróciłabym pewnie uwagę na brak włosów, ale pomyślałabym, że po prostu wyłysiała na starość…

– Jesteś żałosny – prychnęłam, podnosząc się z wygniecionego tapczanu. – Ciekawe czy byłoby ci tak do śmiechu, gdybyś to ty miał na dniach umrzeć! – wypaliłam, a gdy Thomas spojrzał na mnie z jeszcze większym rozbawieniem, odstawiłam butelkę na mocno ubrudzony stolik. – Nieważne. Zmywam się stąd.

Wciągnęłam przez głowę grubą, szarą bluzę z nadrukiem i chwyciłam swoje poobdzierane adidasy z targu. Kierując się do drzwi nawet nie zwróciłam większej uwagi na to, że Jess wciąż nie przestała chichotać. Thomas podniósł się z kanapy i podążył za mną do korytarza.

– I ciekawe dokąd pójdziesz… Do tego małego bękarta, żeby cię obrzygał? – zaszydził, gdy wrzucałam do torebki telefon.

– Zamknij się…

– Zawsze wiedziałem, że skończysz w pieluchach z niewiadomo czyim dzieckiem!

Zagotowało się we mnie. Miałam ochotę odwrócić się do tego szczyla, napluć mi w twarz i kopnąć go w jaja. Tak porządnie, żeby zwijał się z bólu przez najbliższe dni. Nie mam pojęcia, co się ze mną stało, ale zamiast tego po prostu odwróciłam się na pięcie i wyszłam…

Nigdy nie poznałam swojego ojca. Nic o nim nie wiem. Mama nie chciała o nim rozmawiać, zawsze gdy pytałam bardzo się denerwowała. Kiedyś usłyszałam, jak opowiadała swojej znajomej, że to przeze mnie jest sama, że gdybym się nie urodziła, to wciąż byłby przy niej. Wtedy dotarło do mnie, że ojciec zostawił ją, bo zaszła w ciążę.

Wtedy też zdałam sobie sprawę z tego, że faceci to dranie.

Pamiętam, że przed Andrew tylko jeden mężczyzna pojawiał się czasem w naszym domu. To był ojciec Bianci, Richard. Przyjeżdżał do nas raz w miesiącu, zabierał Biancę na lody i do McDonalda. Czasem przywoził mi czekoladę albo jakąś małą zabawkę. W końcu przestał się pojawiać. Po prostu zapadł się pod ziemię.

Siedziałam na łóżku przewijając Adama. Obserwowałam jego małe rączki, błądzące po pokoju szare oczka, słodkie usteczka, które co chwila otwierał i zamykał. Był całkiem nieszkodliwy kiedy nie płakał.

Zastanawiałam się, czy kiedy już padnie pytanie o jego ojca, będę potrafiła powiedzieć mu prawdę. „Tata? Nie znam… Zgwałcił mnie i zniknął”. Nawet w mojej głowie brzmiało to zbyt okrutnie.

– Jeśli do tego czasu z tobą wytrzymam, powiem ci, że twój tata mnie zostawił – rzuciłam cicho, zapinając pieluszkę. – Jak na kogoś, kto właśnie wydalił z siebie takie coś, masz spory brzuszek…

Adam uśmiechnął się, zupełnie jakby zrozumiał, co powiedziałam. A może tylko chciał dać mi do zrozumienia, że stać go na więcej?

Kichnął i zakaszlał kilkakrotnie. Zapięłam śpiocha, naciągnęłam na jego małe stópki skarpetki w kropki i zaniosłam go do łóżeczka po dziecku kuzynki Andrew. Oparłam się o szczebelki, wkładając maluchowi do buzi butelkę z mlekiem modyfikowanym.

– Może kiedyś nawet cię polubię – westchnęłam.

– Amelio? Amelio!

Gwałtownie podniosłam głowę z blatu kuchennej wysepki, rozglądając się wokół ze zdziwieniem. Nie miałam pojęcia, w którym momencie zasnęłam. Mój wzrok zatrzymał się na stojącym nade mną panu Danielu. Wpatrywał się we mnie z nieprzeniknioną miną, ale uniesiona brew dała mi do zrozumienia, że powinnam się wytłumaczyć.

– Przepraszam pana… Bardzo przepraszam… – jęknęłam, podnosząc się ze stołka.

– Dobrze się czujesz?

– Tak… Ja… Miałam ciężką noc – mruknęłam, przeczesując palcami włosy.

Drugą z rzędu, pomyślałam z goryczą. Przez cały weekend Adam nie dał mi zmrużyć oka. Budził się z przeraźliwym płaczem, a ja nie miałam pojęcia, o co mu chodzi. Mama i Bianca pracowały na nocne zmiany, a Andrew nie chciał mi pomóc. W końcu wyczerpany płaczem maluch zasypiał nad ranem, a Andrew stwierdzał, że mam ugotować obiad…

– Nie mam dziś zajęć… Może chcesz pojechać do domu? – spytał, wciąż przypatrując mi się uważnie.

– Nie, błagam nie! – jęknęłam nim zdążyłam ugryźć się w język.

Miałabym wrócić tam i znów wysłuchiwać krzyków, płaczu, marudzenia? Nie, to nie wchodziło w rachubę. Tego dnia dom Fosterów miał być moim azylem. Siłą by mnie z niego nie wyrzucił!

Szkoda tylko, że w tym „azylu” nie mogłam usiąść przy oknie, zapalić papierosa i popijać piwa… Lub położyć się w jednym z pięknie prezentujących się, sporych łóżek, które znajdowały się na piętrze, wcześniej łyknąwszy kilka tabletek nasennych za dużo.

– Zrobię obiad… – rzuciłam, szybko podnosząc się z krzesła i podchodząc do szafki, na której leżała kartka z instrukcjami dotyczącymi posiłków.

– Kawę.

– Słucham!?  – gwałtownie odwróciłam się do opartego o blat chłopaka.

– Zaparz kawę. Najlepiej podwójne espresso – powiedział, a gdy, wciąż nie rozumiejąc, zamrugałam, westchnął. – Dla siebie – dodał powoli.

Resztą dnia spędził na piętrze, prawdopodobnie w swoim pokoju, podczas gdy ja parzyłam herbatę, obserwowałam starszą panią i usiłowałam nie zasnąć na kanapie.

Przynajmniej było cicho…

Przynajmniej nie było Andrew...

Och, jak ja nienawidziłam tego gbura!

Po obiedzie, gdy Daniel wracał na piętro, a ja odprowadzałam go wzrokiem, panna Foster usiadła w fotelu pod oknem i, nakrywając się kocem, ciężko westchnęła. Właściwie sapnęła, co dało mi do zrozumienia, że, chcąc, nie chcąc, muszę na nią spojrzeć. Wiedziałam, że zapowiada to kolejną, jakże nudną i pełną wyrzutów, opowieść. Jedną z tych, które wcale mnie nie interesowały, ale musiałam ich słuchać.

– Mam nadzieję, że nie przyprowadzi dziś tu tej blond wywłoki… – powiedziała, poprawiając brązową chustę, którą zawiązywała co ranek na głowie.

Uniosłam brwi. Skinęłam powoli głową, odwracając wzrok w stronę regału z książkami. „Blond wywłoka” w czasie mojej pracy w tym domu weszła do środka tylko raz i właściwie przemknęła od razu na piętro, nawet nie zaszczycając panny Foster spojrzeniem.

Nawet ja wiedziałam, że wypadało się przywitać! W końcu właziła z buciorami do domu właśnie panny Foster…

– Nie mogę zrozumieć, co on w niej widzi! – rzuciła.

– Wie pani… Pewnie coś, skoro z nią jest – westchnęłam cicho.

– Ten chłopak zasługuje na znacznie więcej…

Machnęła ręką i znów zaczęła marudzić, opowiadać o tym, jak bardzo nieodpowiednia dla Daniela jest Dominique. Ziewnęłam. Z opowieści panny Foster wynikało, że „blond wywłoka” poszłaby do łóżka z każdym, a przy Danielu trzymało ją jego przyszłe wykształcenie i wizja bogatej przyszłości. Przytakiwałam starszej pani, ale w końcu przestałam jej słuchać.

Dominique nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Wprawdzie nie zamieniłam z nią ani słowa, ale, gdy tylko przekroczyła próg domu, wydała mi się zadufana w sobie, sztywna i… Pusta.

I na tym skończyła się moja ocena, bo zdałam sobie sprawę z tego, że w głębi duszy przyznałam rację pannie Brittany. Nigdy nie lubiłam tego robić, więc postanowiłam zostawić temat Dominique i wrócić do salonu.

Kilka minut później monolog panny Brittany przerwał sygnał mojego telefonu. Bez wahania odebrałam, dziękując w myślach osobie, która właśnie dzwoniła.

– Musisz wrócić do domu. Natychmiast! – piszczała Bianca do słuchawki.

W tle słyszałam przeraźliwy płacz Adama, krzyki Andrew, którego miałam ochotę wyciągnąć przez słuchawkę i skopać… Naprawdę mocno pragnęłam, by dało się to zrobić.

– Jestem w pracy – rzuciłam sucho.

– Ale… Musisz tu przyjechać! – pisnęła jeszcze głośniej, a głos jej się załamał. – On ciągle płacze, kaszle, robi się siny i chyba ma gorączkę! Nie wiem, co robić!

– A ja mam wiedzieć!? – warknęłam, podnosząc się z kanapy.

Rozłączyłam się. Opuściłam rękę i zaczęłam tępo wpatrywać się w poobijany telefon.

Wciąż słyszałam płacz Adama. Przeszywający, głośny, ściskający za serce. Oczami wyobraźni widziałam, jak maluch leży w łóżeczku, płacze i robi się siny.

Zrobiło mi się słabo.

– W porządku, Amelio? – spytała panna Foster, przyglądając mi się uważnie.

Pokręciłam głową. Powoli usiadłam na kanapie.